Ορθόδοξος Μοναχισμός

   
   

Η μοναχική ζωή είναι ένας διά βίου συνειδητός αγώνας για την απόκτηση της ευαγγελικής τελειότητας κατά τον λόγο του Κυρίου: «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα... καί δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Ματθ. 19, 21). Ο άνθρωπος ποθώντας να ζήσει την αγάπη, την ελπίδα, τον ενθουσιασμό, τη χαρά από την ένωση με τον Χριστό, απαρνείται τα του κόσμου και ενδυόμενος το μοναχικό σχήμα αναζητεί το ευαγγελικό «ἕν οὗ ἐστι χρεία» (Λουκ. 10, 42).

Λέει ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (†1991): «Μεγάλο πράγμα η μοναχική ζωή, πολύ μεγάλο! Μεγάλη, υψηλή ζωή, θεία ζωή, ποιητική ζωή. Είναι μια ζωή εξαίσια. Η μοναχική ζωή είναι ζωή χαρισάμενη. Η χαρά του μοναχού είναι να μπει στην αγάπη του Θεού, στην Εκκλησία, στην Αγία Τριάδα, στον Χριστό. Ο μοναχός ενούται με τον Χριστό, σκιρτάει η καρδιά του, πληρούται χάριτος. Ο Χριστός είναι η χαρά του, είναι ενθουσιασμός, είναι ελπίδα, είναι αγάπη» («Περί του μοναχικού πολιτεύματος», Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, έκδ. Ι. Μονή Χρυσοπηγής Χανίων).

Η αγάπη για τον Χριστό και η απόλυτη αφιέρωση στο πρόσωπό Του είναι η κινητήριος δύναμη που οδηγεί στη μοναχική ζωή. Ο μοναχός διαφυλάσσοντας ψυχή τε και σώματι τις θεμελειώδεις μοναχικές αρετές της υπακοής, της παρθενίας και της ακτημοσύνης αγωνίζεται να διασώσει την αληθινή εν Χριστώ ζωή και να επανέλθει στο πρωτόκτιστο κάλλος του κατ᾽ εικόνα Θεού πλασθέντος ανθρώπου.

Έτσι, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο μοναχός γίνεται ευχέτης υπέρ όλου του κόσμου. Βλέπει στο πρόσωπο τού κάθε ανθρώπου την εικόνα του Θεού και στην κτίση την σφραγίδα της θείας δημιουργίας και μεγαλειότητας. Αφοσιώνεται στον Θεό και με ψυχή γεμάτη αγάπη προσεύχεται και εργάζεται για τη σωτηρία του σύμπαντος κόσμου.

«Νά ποια είναι η σημασία της προσευχής του μοναχού, λέει ο άγιος Πορφύριος. Είναι στο κελλί του μόνος, αλλά τα κύματα της προσευχής του φθάνουν σε όλους τους ανθρώπους, έστω κι αν είναι μακριά. Με την προσευχή ο μοναχός συμμετέχει σε όλα τα προβλήματα των ανθρώπων και κάνει θαύματα».

 

   
   


Η Γερόντισσα Θεοσέμνη της Μονής Χρυσοπηγής

Η Γερόντισσα Θεοσέμνη (†2000) υπήρξε η πρώτη ηγουμένη και νέα κτίτορας της Μονής Χρυσοπηγής, την οποία ανέλαβε ερειπωμένη το έτος 1976 και αναστήλωσε με σκληρή προσωπική εργασία. Η Γερόντισσα με τη διάκριση και το σεμνό παράδειγμά της έγινε κανόνας πίστεως και ζωής στην άσκηση, στην προσευχή, στην αυτοπροσφορά. Η ειρήνη του προσώπου της γαλήνευε τις ανησυχίες όλων και ο ειρηνοποιός της λόγος λειτουργούσε ιαματικά στην ψυχή όσων την άκουγαν. Όλος ο βίος της ήταν αρμονία θεωρίας, λόγου και πράξεως. Η Γερόντισσα Θεοσέμνη ενσάρκωνε την αγιοπατερική ταπείνωση, γι᾽ αυτό και οι άνθρωποι ένιωθαν κοντά της ειρήνη και μια χάρη υπερκόσμια, ίδια με αυτή που νιώθουμε κοντά στους αγίους.

«Είναι φοβερό να σκορπάμε της ψυχής τα χαρίσματα. Mόνο στον Θεό είναι η σωτηρία. Όταν το μυαλό μας βυθίζεται στην αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, δεν μπορεί να έλθει άλλος λογισμός. Σιγά σιγά καθαρίζει η ψυχή, φεύγουν τα πάθη και γίνεται ωραία συνήθεια, που μας οδηγεί μετά σε αγάπη προς τον Θεό και μας κάνει να αισθανόμαστε αγαλλίαση, όταν προσευχόμαστε, οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε. Αν όλοι οι άνθρωποι δεν οδηγηθούν σε αυτό, δεν θα ηρεμήσουν ποτέ, μόνο ταραχές θα έχουν. Ο Θεός να μας φωτίζει και να μας βοηθάει!»
Γερόντισσα Θεοσέμνη

   
    Αρχική σελίδα